Jarno de Vries

Alweer onze 3e blog over bekende instagram huisdieren, met vandaag @puggiejameswalter. Zoals altijd, bedankt voor de leuke inzending!

Hoi daar!

Ik ben James, ook wel Bakkie Baklap, misschien wel de leukste (mops)hond uit Amersfoort. Ik woon daar samen met mijn papa, mama en poeszus Alberto. Bijna een jaar hebben mijn ouders op mij moeten wachten, maar het was elke minuut extra wachten waard. Ik kom uit Gouda, gefokt door Ernan van The Rocking Flatlands. Daar kwam ik ter wereld als Daddy Yar of the Rocking Flatlands, roepnaam James. Die naam hadden mijn ouders al jaren in gedachten voordat ze mij in huis namen. Ik lijk als twee druppels water op mijn hondenmama, waar mijn ouders meteen verliefd op werden zodra ze haar zagen. Een prachtige mops met heel veel ondeugd in haar lijfje.

Over de mopshond valt veel te zeggen, maar één van de omschrijvingen die echt op mij van toepassing is ‘Veel hond in een klein jasje’. Met slechts zo’n 7 kilo schoon aan de haak ben ik als mannetje klein van stuk, maar ik wil zelf vooral geloven dat ik minstens 70 kilo weeg.

Hoe dat precies tot uiting komt? Ik loop bijvoorbeeld heel stoer, met mijn borst vooruit. Ik duw mijn pap en mam uit elkaar om zelf het beste plekje op de bank of in het bed te hebben (ja, ik slaap elke nacht in bed – soms tussen m’n ouders in, en soms op hun hoofd). Andere honden (ook al wegen zij daadwerkelijk wel die 70 kilo) ga ik ook niet uit de weg. En ik sta vooral overal met mijn eigenwijze snuit vooraan en zorg ervoor dat iedereen me gezien en bewonderd heeft.

In het dagelijks leven ga ik met mama mee naar kantoor, en daar moeten de postbodes het soms ook ontgelden: luid blaffend ontvang ik ze en ik blijf net zo lang bezig totdat ze me een aai over mijn bol geven, want: geen aandacht, daar houd ik niet van.

Ik ben ook vaak bij oma, waar mijn hondentantes Guusje en Cato wonen. Ik ben dol op die oudere dames, maar ze hebben me ook onder de duim! Dus meestal lig ik lekker in een mandje te snurken en scharrel ik bij oma in de keuken in de hoop dat er wat lekkers op de grond valt.

Mijn lievelingssnacks zijn banaan en appel. Als er boodschappen gedaan zijn en er komt een tros bananen uit de tas, ben ik meteen van de partij. En collega’s van mama kunnen geen banaan of appeltje eten zonder deze met mij te delen. Van een collega – die sinds kort weg is, tot mijn grote verdriet – kreeg ik altijd om 16 uur appel. Soms wilde ze dit nog wel eens vergeten, maar dan zat ik om 16.01 naast haar om mijn appelsnackjes op te eisen.

Nog wat adviezen en tips voor de toekomstige mopshondbezitter: we verharen enorm veel (vooral als je mops een dubbele vacht heeft zoals ik). Dat maakt mijn ouders helemaal niks uit, maar de volgende bank wordt er wel eentje zonder suède. En het bed is ook een slagveld van blonde haartjes. Maar goed, dat zijn mijn fibres of love of pug glitter en dat hoort er allemaal bij.

Daarnaast: zorg ervoor dat we niet te veel eten, want we worden erg snel dik en dat is niet bevorderlijk voor onze ademhaling. Ik ben wel dol op snackies en sta altijd met mijn platte neusje vooraan als er eten in het spel is, dus dat is soms best lastig. Ik wandel zeker 1,5 uur per dag en in het weekend gaan we vaak naar het bos of het strand. Dan lig ik ook meteen de rest van de middag en avond te snurken, lekker rustig!

Maar vooral: ik ben een hondje waar je verliefd op wordt en elke dag meer van gaat houden. Dat doen mijn mama en papa niet anders.

Meer van mij zien? Volg me dan op Instagram! Je vindt me onder @puggiejameswalter of klik hieronder op ‘profiel bekijken’ om direct naar mijn profiel te gaan.

View this post on Instagram

‘Hit it, mom’. ????

A post shared by James Walter Bacon (@puggiejameswalter) on Sep 8, 2019 at 10:38pm PDT

De belevingswereld van de hond

Lange tijd werd binnen de wetenschap aangenomen dat dieren geen emoties kenden. En om nog maar niet te spreken over een bewustzijn. Sinds een aantal jaren staan deze onderwerpen weer volop in de belangstelling. Dit heeft te maken met de sterk verbeterde onderzoeksmethoden. Maar ook met het feit dat dieren een steeds belangrijkere plaats binnen onze maatschappij innemen. In veel tijdschriften, kranten en boeken wordt hier tegenwoordig dan ook aandacht aan besteed.

Dat honden in staat zijn plezier te hebben en te maken, is voor de meeste mensen eigenlijk wel een vaststaand gegeven. Zelfs binnen de wetenschappelijke wereld is er een groeiende acceptatie voor het bestaan van dergelijke gevoelens bij dieren. Natuurlijk zullen de meningen hierover altijd verdeeld blijven.

Maar wil het feit dat onze honden plezier ervaren ook zeggen dat zij over een gevoel voor humor beschikken? Bij het beantwoorden van deze vraag is het van belang dat we rekening houden met de capaciteiten van het dier. Honden zijn immers niet in staat grappen te vertellen of onderscheid te maken tussen de vele verschillende soorten van humor zoals mensen dat kunnen. We moeten het bewijs dus zoeken op een meer basaal niveau. In het kader daarvan is het interessant om eerst eens te kijken naar een aantal onderzoeksresultaten die betrekking hebben op dit onderwerp. Vervolgens is het ook van belang om onze eigen ervaringen onder de loep te nemen en te bepalen in hoeverre we uitsluitsel kunnen geven over het bestaan van een gevoel voor humor bij honden.

Evolutionaire relaties

Ten eerste is het emotionele aspect van humor erg belangrijk. Dit aspect heeft vooral betrekking op het ervaren van vreugde en plezier. Mensen uiten dit bijvoorbeeld door hardop te lachen. Uit verschillende onderzoeken is echter gebleken dat ook dieren in bepaalde situaties geluiden maken die voor lachen zouden kunnen doorgaan.

Zo ontdekte de Amerikaanse neurowetenschapper Jaak Panksepp dat ratten tijden het spelen specifieke hoge geluidjes van 50 kHZ voortbrengen. Dit bracht de onderzoekers op het idee te kijken hoe de ratjes zouden reageren als zij positief gestimuleerd werden door middel van kietelen. Wederom maakten de ratjes dezelfde geluiden, het waren er zelfs meer dan tijdens gewoon spel met soortgenoten.

Volgens Panksepp wijzen deze resultaten erop dat de ratten daadwerkelijk plezier beleefden. Tevens is hij van mening dat veel van de oude, door de evolutie verkregen hersenstructuren dienen als de fundamenten voor emotionele ervaringen. Deze subcorticale, ofwel dieper gelegen, systemen delen wij met alle andere zoogdieren. Het is dus heel aannemelijk dat de ratten inderdaad plezier hadden en blij waren. Aanvullend bewijs voor dit gegeven is het feit dat het dopaminesysteem in de hersenen zowel bij mensen als dieren een grote rol speelt bij het ervaren van positieve gevoelens. De ratten bleken dan ook dezelfde ‘lachende’ geluiden te maken als dit systeem bij hen neurochemisch gestimuleerd werd. Uitgaande van bovengenoemde resultaten kunnen we wel zeggen dat het er sterk op lijkt dat de geluiden die de ratten produceren een evolutionaire relatie hebben met menselijk gelach.

Toekomstig wetenschappelijk onderzoek zal verder moeten uitwijzen in hoeverre wij andere hersenstructuren en mechanismen delen met dieren.

Kan een hond lachen

Ook een hond maakt bepaalde geluiden als ze aan het spelen zijn. Kunnen we dit dan ook omschrijven als ‘lachen’? De Amerikaanse dierengedragsdeskundige Patricia Simonet denkt van wel. Zij heeft onderzoek gedaan naar deze geluiden en kwam tot de ontdekking dat honden minstens vier opvallende vocale patronen gebruiken tijdens het spelen: grommen, blaffen, janken en een patroon wat zij omschrijft als ‘een duidelijk hoorbare, geforceerd-hijgende ademhaling’.

De eerste drie geluiden worden ook in andere situaties gehoord maar de honden maakten het laatste geluid exclusief tijdens het uitdagen tot spel en tijdens het spelen zelf. Het was dus ook een manier om aan te geven dat er geen sprake was van kwade intenties. Simonet noemt het geluid ‘de hondenlach’ en volgens haar lijkt het erg op de menselijke lach, maar dan zonder de vocale klinker.

Door de hondenlach te imiteren, waren zelfs de onderzoekers in staat de honden uit te dagen tot spel, zo sterk bleek het signaal te zijn. De honden reageerden door de spelbuiging aan te nemen en de onderzoekers uitermate vrolijk te benaderen. Samenvattend kan men zeggen dat de hondenlach, net als de geluiden die de ratten maakten, alleen gebruikt wordt tijdens positieve situaties met een hoog spelelement. Situaties waarin zij overduidelijk plezier beleven.

Bij mensen is het zo dat lachen en humor kunnen leiden tot een vermindering van nervositeit, stress en spanning. Simonet wilde kijken of dit bij honden ook het geval was en liet de opgenomen geluiden horen aan honden in een asiel. Hierbij werd van tevoren bepaald hoe hoog het stressniveau van de aanwezige honden was. Het terugspelen van het geluid van de hondenlach resulteerde in een significante afname van stressgerelateerde gedragingen. Daarnaast was er sprake van een toename in pro-sociaal gedrag. Zo zochten de honden bijvoorbeeld toenadering tot de onderzoekers en likten zij aan hun mondhoeken.

Sociale interactie

Willen we iets kunnen zeggen over humor bij honden, dan moet er dus vooral gekeken worden naar het speldrag, naar de sociale interacties met andere honden, en naar de sociale interacties met mensen. Dit zijn de situaties waarin allerlei positieve emoties een rol spelen, waaronder de emoties die van belang zijn bij het hebben van een gevoel voor humor en het tot uiting brengen hiervan. Daarnaast mag het inmiddels duidelijk zijn dat humor een sterk sociaal aspect heeft. Bij het beschrijven van de gedragingen en interacties die plaatsvinden tijdens spel, zijn we vooral afhankelijk van onze eigen observaties en interpretaties. Deze krijgen vorm door het vertellen van anekdotes. In de wetenschappelijke wereld worden anekdotes niet als bewijs gezien maar ze kunnen wel een belangrijke bron van informatie vormen, mits er op een zorgvuldige en kritische manier mee wordt omgegaan.

Er zijn veel verschillende voorbeelden te noemen van gedrag dat tijdens het spelen kan worden waargenomen; honden rennen elkaar achterna, stoeien, bijten elkaar zachtjes, duwen elkaar op de grond, enzovoort. Hierbij zijn er wel sociale gedragsregels die in acht moeten worden genomen. Het spelen moet immers plaatsvinden met wederzijdse instemming, het is een vrijwillige activiteit. Honden maken bij het overbrengen van hun goede intenties dan ook gebruik van verschillende spelsignalen, zoals de speelbuiging.

Om nu te kunnen spreken van de aanwezigheid van een gevoel voor humor, moeten bepaalde gedragingen min of meer bewust worden uitgevoerd. Het doel is een reactie bij de ander te weeg te brengen. Dit bewustzijnsaspect komt bij honden tot uiting in de intenties waar ik hierboven over spreek; zij dagen de ander bewust uit tot spel. Ook tijdens het spelen voeren zij in ieder geval een aantal acties uit die ‘bedacht’ moeten zijn.

Zo verstopt één van mijn honden zich bijvoorbeeld vaak achter de auto en wacht tot een andere hond hem komt zoeken. Vervolgens rent hij rond de auto en maakt allerlei schijnbewegingen zodat de ander hem niet te pakken kan krijgen. Voor de honden zelf is dit waarschijnlijk niet minder komisch dan voor de mensen die dit soort acties waarnemen.

Een ander voorbeeld van het intentionele karakter van hun spel is het feit dat ze het vaak ook leuk vinden om mensen uit te dagen. Het is daarbij opvallend dat zij er in veel gevallen op uit lijken te zijn ons echt aan het lachen te maken. Meestal gaan ze zich namelijk nóg gekker gedragen als ze dit doel bereikt hebben. Ze moeten dus zowel bewust zijn van hun eigen intenties als van de gemoedstoestand van de betreffende persoon.

Uit deze en tal van andere voorbeelden kunnen we opmaken dat honden besef hebben van zaken die grappig zijn. Voorlopig ondersteunen de besproken resultaten betreffende de ratten- en de hondenlach deze bewering, al zal er nog veel nader onderzoek moeten plaatsvinden.

Honden zullen nooit in staat zijn de ver ontwikkelde en veelzijdige vorm van menselijke humor te evenaren, maar ik denk dat we er wel van kunnen uitgaan dat zij over een eigen, ‘honds’ gevoel voor humor beschikken.

Verwondingen bij paarden zoals wonden of zwellingen van zacht weefsel zijn meestal gemakkelijk te herkennen. Problemen die niet voor het oog zichtbaar zijn, kunnen echter onopgemerkt blijven. Denk hierbij bijvoorbeeld aan tandproblemen. Deze worden vaak niet opgemerkt omdat niet alle tanden direct zichtbaar zijn en enkel te onderzoeken is met speciale apparatuur.

Er zijn echter enkele subtiele klinische symptomen die de eigenaar kunnen waarschuwen voor een tand- of mondprobleem. Het is belangrijk om regelmatig een paardentandarts het gebit te laten bekijken. Een volledig onderzoek vereist het verdoven van het paard, zijn mond open houden met een speculum en een sterke lichtbron en een tandheelkundige spiegel gebruiken om alle tanden te visualiseren. Het omvat ook het handmatig controleren op losse tanden of andere problemen.

Meest voorkomende tandproblemen

Sommige aandoeningen zijn uniek voor het groeiende of geriatrische paard, terwijl andere op elke leeftijd kunnen voorkomen.Hieronder de meest voorkomende tekenen van tandproblemen en hun mogelijke oorzaken.

• Laten vallen van voer: scherpe punten van normale kauwslijtage kunnen ertoe leiden dat een normaal kieskeurig paard van eetpatroon veranderd. Vaak laat het paard veel voer vallen. Andere oorzaken zijn losse of gebroken tanden, parodontitis (ontsteking), malocclusies (dat de tanden slecht op elkaar passen). Veel paarden laten normaal gesproken voer vallen als ze tijdens het eten rondkijken of als ze snel eten.
• Plotseling geen hooi of graan eten Bij paarden jonger dan 5 jaar kan pijn vóór, tijdens of na het verliezen van een melktand kauwen onaangenaam en moeilijk maken. Bij paarden ouder dan 20 kunnen losse tanden het kauwen bemoeilijken.
• Het laten vallen van klontjes hooi. Dit kan secundair zijn aan pijn door scherpe punten op de tanden, denk hierbij aan een oud paard.

• Eten met het hoofd naar één kant door pijn in de mond. Scherpe punten aan een kant van de mond, kunnen ertoe leiden dat het paard probeert zijn eetpatroon aan te passen door zijn hoofd te draaien of te kantelen.
• Meer kwijlen dan normaal. Het lichaam van het paard kan de speekselproductie verhogen in een poging iets scherps te smeren of het mogelijk gemakkelijker te maken om te kauwen en zijn voer in te slikken, opnieuw in reactie op pijn.
• Afvallen. Dit kan op elke leeftijd voor komen door een tand- of mondprobleem. De meest voorkomende klinische gevallen van gewichtsverlies betreffen verouderde paarden die geen grofstengelig hooi kunnen eten vanwege een verminderde maalcapaciteit.
• Lastig met het hoofdstel. Pijn in de mond kan ertoe leiden dat het paard negatief reageert wanneer hem wordt gevraagd om te werken.

• Zachte of harde asymmetrische zwellingen. Jonge paarden kunnen normale symmetrische benige zwellingen, uitbarstingscysten genaamd, ontwikkelen als reactie dat de kiezen doorkomen. Als de zwellingen asymmetrisch zijn of het paard reageert met pijn bij palpatie, beschouw ze dan als abnormaal.
• Eenzijdige neusafscheiding met een geur. Vier tot zes kiezen zijn verbonden met de sinussen in het hoofd van het paard. Een abces van elk van deze tanden kan leiden tot een secundaire sinusinfectie. Afvoer van de geïnfecteerde sinus zal het neusgat aftappen. Het is meestal geel en heeft een geur die je misschien ruikt zodra je de schuur of stal binnenloopt.
• Mondgeur. Mondgeur komt van voedsel dat tussen kiezen of gebroken tandfragmenten zit.

Conclusie

Een paardeneigenaar kan alle bovengenoemde tekens gemakkelijk detecteren door regelmatig het hoofd van zijn of haar paard te controleren op afwijkingen en het dier te zien eten. Regelmatige tandheelkundige onderzoeken door een dierenarts zullen de eigenaar ook waarschuwen voor eventuele problemen waarop hij moet letten.